Lex Lubbers Uitvoerend musicus/docent
Geboorteplaats: Deventer
Mobiel: +31 626 394 889 / +49 176 663 201 95
E-Mail: lex@columbusswing.eu
Hoofdinstrument: Piano / Neveninstrumenten: saxofoons/klarinet/fluit/contrabas/accordeon
Volgens de overleveringen stond ik als peuter al in de box te zingen “so rajo o o”. Later heb ik vastgesteld dat het Volare geweest moet zijn. Op 6 jarige leeftijd kreeg ik pianoles van mijn tante die pianodocente was, maar die vertrok toen ik 8 was, omdat ze een toekomstige oom belangrijker vond. Haar piano met kandelaars liet ze bij mij achter, dat dan weer wel. Vervolgens werd ik overgeleverd aan een pianodocent die op zijn Solex door de stad scheurde en in de volksmond Catweazle werd genoemd, waarschijnlijk vanwege zijn wapperende witte haren die achter hem aan dwarrelden. Muziek leek de toekomst, hoewel mijn vader erop aandrong om toch vooral voor een echt beroep te gaan studeren.
Na voorgespeeld te hebben op het toenmalige conservatorium van Arnhem, was de toelichting op de voorlopige afwijzing: buitengewoon muzikaal, maar voor het a vu interpreteren van het notenschrift toch nog maar een jaartje studeren. Jammer. Er bestaat ook een vorm van dyslexie voor het notenschrift. Een niet zeer bekend fenomeen. Dat jaartje had dus geen nut. In een later contact met mijn idool saxofonist Scott Hamilton kwam naar voren dat hij met dezelfde handicap geboren was, een feest van herkenning. De piano hing ik aan de wilgen en besloot mij op andere takken van levensinvulling te storten. Erg succesvol, maar weinig vreugdevol. Op mijn 30e kocht ik een Eufonium welke ik later zonder financieel verlies inruilde voor een Buescher Alt-Saxofoon die inmiddels totaal gehavend en vele malen door mijzelf weer opgeknapt nog steeds een prachtige klank heeft. In de loop der jaren heb ik de collectie saxofoons uitgebreid naar bijna alle types, die door mijn collega en vriend Jan Dokter altijd liefdevol als “de olieraffinaderij” werd aangekondigd.
Toen ik na veel jaren geklooi in ICT en aanverwante zaken besloot om maar een sabbatical in te lassen en mij vervolgens richtte op muzikale uitspattingen, kwamen er na optredens spontaan bezoekers die vroegen of ik ook les gaf. Nou nee. Maar 1 bleef er aandringen: John. Hij wilde klarinetles. Omdat ik uiteindelijk geen weerstand kon bieden aan het aanhoudend geweld, nodigde ik John uit om maar langs te komen. En hij kwam. Gewapend met een rugzak vol bladmuziek (want hij had een klarinet-verleden), een nieuwe klarinet met meer kleppen dan hij gewend was plus een buitengewoon goed humeur, want hij had besloten binnenkort met pensioen te gaan. Ik vroeg John om wat te spelen, zodat we samen konden bekijken of ik wat voor hem kon betekenen. Ik nestelde mij in mijn comfortabele stoel en John installeerde wat bladmuziek op de 2 standaards die ik voor hem had neergezet. Dat bleek niet te passen. Uit enkele hoeken en gaten vergaarde ik nog 3 standaards en toen lukte het om de gehele partituur uit te stallen. John begon te spelen, het klarinetconcert van Mozart in A majeur KV 622. Hij raakte even buiten adem, maar herstelde zich en ik heb ademloos geluisterd. Na afloop ben ik opgestaan, heb voor hem geapplaudisseerd en gevraagd of ik les van hem kon krijgen. Maar dat was niet zijn bedoeling. Dit kon hij al. Dat was een understatement. Hij wilde zo spelen als ik. Juist. Dit was het begin van een avontuur en voortaan keek ik uit naar de vrijdagochtend waarin wij de wereld doornamen en waarin John zich bekwaamde in Jazz en improvisatiekunst. En zo is het gekomen, er ontstond een ware lespraktijk en voortaan was er geen ruimte meer voor bedrijven waar mensen eindeloos en vrijwel zinloos vergaderen om tot geringe resultaten te komen voor dingen waarvan het nut niet helder was. Er was muziek!
Op een vrijdag kwam John zoals altijd. John was examinator in een ander vakgebied, maar als hij gebeld werd voor een klusje, dan nam hij de telefoon op en gaf duidelijk aan dat hij alle dagen van de week wel een examen wilde afnemen, maar vrijdag was onmogelijk. Dan had hij klarinetles. Na afloop liep hij met zijn rugzak over 1 schouder de poort uit, stak joviaal zijn arm op: tot volgende week! Maar onderweg naar huis knapte zijn aorta en John kwam niet meer terug. Mijn vrijdagen waren nooit meer wat ze waren. Maar John had mij ooit gezegd dat ik vooral les moest blijven geven, want daar worden mensen blij van, zei hij. En dus doe ik dat.
Sinds 2011 musiceer ik met Jazzorchester Muckefuck uit Neuss. Bij toeval, tijdens een wandeling door Düsseldorf na een optreden met mijn eigen Yezz! That’s Swing, kwam ik in Jazzcafé “Em Pöötzke”. Ik haakte die avond aan als saxofonist bij een groepje dat er optrad. 3 weken later werd ik gebeld of ik kon invallen bij een andere groep: Muckefuck. En dat doe ik nu al meer dan 12 jaar, niet als invaller, maar als vaste saxofonist en klarinettist.
Sinds een aantal jaren zit ik ook weer achter het klavier. De ellende van valse en onbespeelbare piano’s ligt achter ons en ik geniet van prachtige instrumenten waar ik op mag musiceren. Dat doe ik graag, alleen of met mijn collega’s Michael Ledig (contrabas) en Jeroen Becx (gitaar). En soms als free-lancer/invaller.